Yine, yeniden yanlış anlaşılmak

Sebebi nedir hiçbir fikrim yok? Konuşmadan evvel defalarca düşünen bir insanım fakat her ne hikmetse bir şekilde yanlış anlaşılabiliyorum. Amacımın tamamen uzağında bir algılanma hasıl olunca ister istemez moralim bozuluyor.

Son birkaç haftama şöyle bir bakış attığımda, en az bir elin parmakları kadar yanlış anlaşıldığım nokta buldum. Noktalar da öyle ufak şeyler değil. E, sonuçta bu noktalar birleşip bir doğru oluşturuyor ve değerlendirilen "ben" farklı bir şey oluyor. Bu ben değilim ki diye bağırmak istiyorum, peki ya bu gerçekten bensem?

Örneğin dün... Bir yazıyla ilgili olarak yön göstermeye, bir şekilde o yazının hazır olmasına çabalıyordum. Söylediklerim tamamen bu yönde olmalıydı, hatta öyleydi de şimdi tekrar söyleyecek olsam herhalde yine aynı şekilde dile getirirdim söyleyeceklerimi. Peki ya sonuç? Sonuç hiç de öyle değildi. Benim anlatmak istediğimin tam tersi istikamette heves vermesi gerekirken heves kırıcı bir şey algılanmıştı. Hata bende miydi? Eksik cümleler mi kurmuştum? Yoksa yanlış kelimeler mi ihtiva ediyordu cümlelerim? Düşünüyorum, düşünüyorum... Hayır! Kendimce doğru dile getirmiştim...

Peki, o zaman niye öyle algılanmamıştı? Tamamen zıt bir şekilde algılanması tamamen algılayıcının suçu muydu? Ruh halinde bir sorun mu vardı? O an söylediklerimi aslında oldukları gibi değil de, duymak algılamak istediği gibi mi algılamıştı? Pek zannetmiyorum.

Şimdi tekrar anlatmak istesem aynı şekilde anlatırım diyorum, peki tüm kelimeleri eksiksiz hatırlıyor muyum ki? Bir kelimeyi, bir "şeyi" fazla veya eksik söylesem tüm anlatmak istediğim değişir miydi? Belki.

Öyle anlamaması gerekirdi diyorum, peki tekrar anlattığımda kullandığım ton değişip daha ilgi çekici olsa ve bir kelimeyi bile kaçırmasa yine aynı şeyi mi anlardı karşımdaki kişi? Öncesinde bir güzel söz söyleyip, arkasından eleştirileri getirsem daha çok mu heveslendirirdim?

Üzerinde bayağı düşündükten sonra kararım şu oldu. Bazen her nasıl algılanmak istersek isteyelim öyle algılanmıyoruz. Ne algılayıcıda, ne de anlatıcı olarak biz de suç olmasına gerek yok. Bazen sırf öyle olduğu için öyle oluyor. Bir sebep olmasına gerek yok.

Belki de bu yüzden dünya bu şekildedir. İnsan olmanın güzel ve ayrıcalıklı bir şey olmasının sebebi de budur belki...

Yazdığım şeye göndermeden önce şöyle bir tekrar baktımda, e ben yine yanlış anlaşılıyorum gibi?